Kunsthuis Syb

Chris van Steenbergen zal samen met de Duitse kunstenares Tan Bartnitski aan een project werken waarin zij met verschillende soorten beeldmateriaal en geluid aan een landschap van mooie gedachten maken. De mooie gedachten gaan in het begin over de ruimte van het Kunsthuis, de tijd en de aanwezigheid daarin —elementen die later kunnen overgaan in andere werelden dan de onze. De uiteindelijke presentatie biedt een reeks aan belevenissen met beeld en geluid waar de bezoeker doorheen kan bewegen. Naast het ontvangen van reguliere bezoekers zullen ook groepen mensen uit de omgeving uitgenodigd worden, zoals ouderen, een schoolklas, een klaverjasvereniging etc.. Tijdens een rondleiding door het Kunsthuis wordt hen iets verteld over het project. De gesprekken die hieruit voortkomen zullen een interessante bijdrage zijn aan het project.

Bij het ontwikkelen van een nieuw project dient voor Chris van Steenbergen een bepaalde plek als uitgangspunt voor haar plan. Rondlopen, lezen, kijken, informeren is voor haar als schetsen. Zo onderzoekt zij op een plek de sociale en historische betekenis van een bestaande situatie. Hierbij concentreert zij zich met name op ‘sociale structuren’. Deze ‘sociale structuren’ bestaan vaak als heel vanzelfsprekend, zoals de structuur tussen kunstenaar en publiek of bezoekers onderling. In de ontwikkeling van haar plannen zoekt zij naar mogelijkheden om een directe interactie met het publiek aan te gaan. Het betrekken van mensen bij de vorming van een project brengt vaak onverwachte situaties met zich mee die haar stimuleren nieuwe oplossingen te bedenken. Belangrijke elementen daarbij zijn de locatie en tijdsduur van het project. De uitvoering van een werk varieert van sociale interventies die zich in een dag afspelen, tot meer permanente beelden.

Taal is voor zowel de sociale interventies als de meer permanente beelden een belangrijk aspect. Voor de meer permanente beelden schrijft zij teksten naar aanleiding van de plek waar de beelden te zien zullen zijn. Als drager voor de teksten zoekt zij naar iets dat in het dagelijks leven bekend is als drager van tekst zoals vlaggen en ANWB paddestoelen. Zo wil zij de teksten in de omgeving integreren. Bij de sociale interventies spreekt zij mensen aan en vraagt hen bijvoorbeeld, of zij een gelukswens in hun oor mag fluisteren, of zij een mooie gedachte op willen schrijven voor een onbekende e.d.. Het is de uitwisseling tussen de kunstenares, haar werk en het publiek, waarmee zij een ongewone ervaring wil bieden in het dagelijks bestaan.